Moja ideologia

Jestem punkiem, pacyfistką, anarchistką.

Nie, wcale nie. Nie potrafię zmieścić się w ramach wyznaczanych przez te słowa. Kto wie, może jestem na to za gruba, albo moja wiedza i światopogląd jest zbyt obszerny...

W każdym razie określam się nimi, jeśli chcę by ktoś ujrzał kawałek mnie w ramach... lub kawałek ramy we mnie, ale zdecydowanie ideologia w całokształcie wybiega poza granice.

Jestem pacyfistką. Pacyfizm jest dobry, wypiera niepotrzebną przemoc z człowieka. Pacyfizm jest zły, przemoc i samoobrona uwarunkowana jest w naszych genach. Gdy trzeba – walcz, gdy nie – wykorzystaj słowa. Jednak jestem całkowicie za pacyfizmem jeśli chodzi o motyw wojny. Śmierć w imię czego? W imię ojczyzny? Religii? W imię honoru, w imię kawałka ziemi, na którym losowo się urodziłeś? Śmierć za schronionych i grzejących dupę władców, oglądających kataklizm ze spokojną miną? Jak dla mnie życie jest ważniejsze, niż śmierć w imię ideologii. Jednakże jak odpowiedzieć na wojnę, jeśli nie wojną? Jak powstrzymać się od przemocy, gdy inni atakują przemocą? Wojna jest niehumanitarna, a ci, co ją wywołują są upośledzeni umysłowo.

Jestem anarchistką. Świat bez nienawiści, bez zbędnej walki o granicę, którą wyznaczono na mapie kreskami, bez tej pogoni za pieniądzem. Gdyby jednak wprowadzić anarchię w dokładnie tym momencie, większość po prostu pozarzynałaby się jak świnie, nie wiedząc kompletnie po co to robią. Anarchia jest utopią, w każdym razie w naszych czasach. Jak dla mnie jednak jest piękną ideologią, wierzącą, że kiedyś ludzie nie będą stali naprzeciw siebie, a ramię w ramię. Podobno jesteśmy czymś więcej niż zwierzętami, czemu więc nie potrafimy wyzbyć się tych niepożądanych odruchów? ;) Podobno anarchia jest antysystemowa, tylko... ona sama jest pewnego rodzaju systemem.

„Gdy ludzkość dojrzeje, anarchia przyjdzie sama.”

Jestem punkiem. Ano, ubiorę się jak punk, wyjdę na koncert, jednak nie będę notorycznie walczyć z systemem, jeśli wierzę, że system odejdzie sam, a walka z nim w tym momencie, żeby nad nim zwyciężyć jest wręcz niepożądana. Będę starać się, by mnie nie przytłoczył, chociaż pochłania wszystkich, nie pytając, już od chwili narodzin. Wdziera się w życie, zostawia ślad i kieruje cię wedle schematów, ukazując czarne i białe.

Nic nigdy nie jest czarne i białe.

Nikt i nic nigdy nie jest całkowicie białe.

Koncerty

Ścisk, tłum, pot, za głośno! Co ci się w tym podoba?!

A wiele, szczerze mówiąc. Nawet ta fala spoconych ludzi naruszających moją silnie wyczuloną przestrzeń osobistą. Nawet te niezliczone upadki w pogo, siniaki po dzikim tańcu i zwyczajnie obolałe całe ciało po paru godzinach podskakiwania.

Dwa dni majówki spędziłam na koncertach trwających wręcz od rana do nocy. Moje mięśnie są całkowicie padnięte, a ja cała poturbowana, ale nawet w najmniejszym stopniu tego nie żałuję. Chociaż z początku całą majówkę miałam przesiedzieć w domu, oglądać jakieś seriale (The Walking Dead najpewniej...) i jeść. Tylko że przyjaciółka zrobiła do mnie szybki telefon z informacją, że ma dla mnie wejściówkę i mam się pojawić tego samego dnia na koncercie.

Może i nie była to typowa muzyka, której zażarcie słucham, ale pogo było niczego sobie, a atmosfera wręcz upojna. Każdy pod sceną się do siebie uśmiechał, rozmawiał na luzie, chociaż kompletnie nie znał drugiej osoby i darł się w marnej imitacji śpiewu w akompaniamencie do wokalisty.

Każdemu polecam żeby chociaż raz zaznał takiej atmosfery i poczuł ten tłum przekazujący energię. Nawet, jeśli nie jest miłośnikiem muzyki, nawet jeśli słucha Mozarta, muzykę klasyczną, czy w ogóle kompletnie ma w nosie to, co jest tak zapalczywie tworzone przez tak wiele osób.

Oczywiście, jedynym wyjściem z takiego tłumu była fala. Bycie unoszonym na rękach przez tak ogromny tłum to jedna z rzeczy do spełnienia przed 18... i się spełniła! Tak samo, jak podpunkt 15 mówiący o śpiewaniu z wokalistą do mikrofonu, chociaż na majówce nie było takiej możliwości...

Moje zdjęcia z koncertów najczęściej bywają kompletnymi porażkami. No cóż, w końcu kto chce zdjęcia, gdzie wygląda jak zmęczony, spocony małpiszon? Ale fotografowie nie rozumieją i dalej strzelają fotki. ;/ W każdym razie wrzucę tu te mniej drastyczne.

 

Tak, na każdym jestem ja.

Tak, mam krótkie włosy, zwłaszcza teraz...

Tak wiem, ze świecą tu szukać kogoś, komu spodobałby się ten post.

 I tak wiem, wyglądam jak zdołowany życiem chomik :|

~***~

Mimo wszystko, zapraszam do obserwowania i komentowania (:

ASK

INSTAGRAM